bu bloğa başlama hayalim,güzel anılar biriktirmekti,
aslında fenada değildim,
ama yazarak rahatladığım için
pekte içaçıcı bi hayatım olmadığını farkettim,
kaybettiğin herşeyi daha çok severmişsin,
onun acısını iyi bildiğim için kaybetmeyi sevmiyorum,
beni kaybettikten sonra sevmişsin ne yapayım!
o yüzden ölümden çok korkuyorum,
keşke herkesten önce ben ölsem,
kardeşim çok üzülür,
o ölene kadar gelir beni görmeye,
ablası hep arkasındadır,kocaman adam ama
ablam benim der,canımsın der bana,
annem,hep hasta olur arkamdan,resmime bakar ,mutfaktaki en beğendiği resmime,
babam aslında sever beni,babasının gülü kuşu der bana,
belli etmez ama annemi teselli ederken oda yıkılır..
bi gün balkonda;
'bizi üzmeyin ben hasta adamım,yaşlandık,sizin iyi haberleriniz için büyüttük!dedi
elimde değil baba,
çok çabaladım,
ama kızınla geçinmek istemeyen biri var,
kızını sorun olarak gören,
oysa ben nasıl nasıl diledim Allahtan,
hayırlısı olsun dedim yemin ederim,
yuvamı çok seviyorum ben,
bu yuvamı ama,
içinde eksilen bişey olursa sevmem,istemem,
Allahım senden can isteyen birine var canımı,
al beni yanına,koru beni orada,uyuyayım uzun uzun,
gözlerimi açtığımda mutlu huzurlu olayım,
sanırım beni en çok yaralayan da bu,
istenmemek...
ben ölürsem üzerime güne bakanlar ekin,
kışında noel çiçekleri varya ondan,
duy sesimi Allahım,dularımı duymuyorsun bu yalvarışımı duy...
